تأثیر شانزده هفته تمرین استقامتی و رژیم غذایی پرچرب بر سطوح پلاسمایی آمیلین رت‌های نر نژاد ویستار

هدف از مطالعۀ حاضر، تعیین تأثیر 16 هفته تمرین استقامتی و رژیم غذایی پرچرب بر وزن و سطوح پلاسمایی آمیلین رت‌های نر ویستار بود. بدین‌منظور، 24 سر رت نر جوان نژاد ویستار (با دامنۀ سنی 50 تا 60 روز و میانگین وزنی 10±160 گرم) به سه گروه هشت نفره شامل: گروه پایه، گروه کنترل و گروه تمرین استقامتی تقسیم شدند. رت‌های گروه تمرین استقامتی به‌مدت 16 هفته و به‌شکل پنج روز در هفته، هر جلسه 15 تا 65 دقیقه با سرعت 15 تا 30 متر در دقیقه (پیش‌رونده) روی تردمیل بدون شیب دویدند، گروه کنترل طی شانزده هفته تمرین نداشتند و گروه پایه برای خون­گیری اولیه انتخاب شدند. شایان‌ذکر است که رژیم غذایی پرچرب در دسترس دو گروه کنترل و تمرین شامل: 60 درصد چربی، 24 درصد کربوهیدارت و 16 درصد پروتئین بود. خون‌گیری نیز 24 ساعت پس از آخرین جلسۀ تمرین با 12 ساعت ناشتایی انجام شد. درادامه، داده‌ها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یک­طرفه و آزمون تعقیبی توکی تجزیه‌و‌تحلیل شدند (0.05>P). یافته‌ها نشان می‌دهد که مقادیر آمیلین گروه کنترل نسبت به گروه پایه در حد معناداری بیشتر بود (0.0001>P). درمقابل، غلظت آمیلین گروه تمرین نسبت به گروه کنترل (بدون تمرین) در حد معناداری کم‌تر بود (0.0001>P) و نسبت به گروه پایه تفاوت معناداری نداشت (0.47=P). علاوه‌براین، وزن رت‌های کنترل و تمرین پس از 16 هفته تمرین افزایش معناداری را نشان داد (0.0001>P)، اما در گروه تمرین نسبت به گروه کنترل در حد معناداری کم‌تر بود (0.795=P)؛ لذا، مصرف طولانی­مدت رژیم غذایی پرچرب منجر به چاقی و هایپرآمیلینمی می‌شود و اضافه‌کردن برنامۀ تمرین استقامتی به این رژیم غذایی از ابتلای به این وضعیت جلوگیری می‌کند.